Filmler hayatlardan çıkıyor, hepimiz dünyaya gözümüzü açtığımız andan itibaren bir senaryonun konusunu oluşturuyoruz. Milyarlarca insan ve onların gizli senaryoları kendi yolunda sessizce ilerliyor. Bizler anlık olarak yaşayarak oynuyoruz ama bir an bile ötesini bilemiyoruz. İşte bu meçhul karanlık yol kendisini bir anda mısraların içinde ifade etmeye başlıyor. Bunu sizlerle Atatürk’ü saygı, sevgi ve minnetle andığımız bu günde onun görseliyle birlikte paylaşmak istiyorum.
Görsel: Pinterest
Başı sonu olmayan
Uzun soluklu bir film
Her gün her dakika her an
Durmadan dinlenmeden çekiliyor her yerde
Ortada öyle görünen kameralar yok
Görüntüler gözler önünde
Sesler kulaklarda
Hissedişler tenlerin dokunuşlarında
Kayıtlar hafızalarda yerleşiyor
Ne hikmetse!
Bu öyle bir senaryo ki
Roller gizlice yazılmış
Kader denilen o derinliklere
Büyüklerin hadi demesiyle
Farkında olmadan başlanıyor rollere
İhtiyaç da yok ışığa ve makyaja
Dekorlara ve hatta özel bir yere
Korku olmadan oynanmaya başlanıyor öylece
İhtiyaçlar ve merak ön plânda sadece
Günler geçtikçe kapris öğreniliyor
Kıskançlık yerleşiyor benliğe
Sevgi etraftaysa
Yerleşiveriyor sessizce kalplere
Büyüme teması eşliğinde
Rekabet, kıskançlık yeşeriyor zeminde
Başarı çiçekleri yanında
Umutsuzluk dikenleri de yükseliyor
Gözün görebildiği yerlerde
Bazen
Sevgiler, aşklar haykırılarak anlatılıyor
Romantik bir müzik eşliğinde
O güzel menekşe gözlere
Bazen de
Hayal kırıklıkları ile gönül yaraları
İyi edilmeye çalışılıyor kadehlerde
Kendimize olan inancımız eksildiğinde ise
Endişe korku ve hüsran
Çekiveriyor insanı
Umutsuzluk girdabının derinliklerine
Hırs, tutku ve nefret ile
Yürünürken uçurumların köşelerinde
Korku çanlarının sesleriyle
Çıkılabiliyor en yükseklere
Yaşanan filmler hayatlar
Görünmeyen bir sahilde bitiveriyor
Son yazısı ile
Işıklar yanarken
Seyirciler boşaltıyor salonu sessizce
Derinlerde ise
Başka filmler başlıyor belki de
31 Temmuz 2012
