Yoğurdu üflemek

Kullandığım bilgisayarımdaki çalışmalarımın başına bir şey gelmemesi için bu gün de onları flash belleklerime yedekledim. Zaman ile birlikte teknolojiler de ne kadar fazla ilerledi. PC ile ilk defa 1986 yılında tanışmıştım, çalıştığım şirket tarafından Lotus 123 programını kullanım kurslarına gönderildim. Tabii o zamanlar ofis programları, yani Excel, Word gibi olanlar henüz piyasada pek yoktu. Şimdilerde adı sanı bilinmeyen Lotus 123 programı en geçerli ofis yazılımıydı, ben bu programda hiç yoksa on sene bütün çalışmalarımı yaptım.

Bilgisayarların işleri ne kadar hızlandırıp kolaylaştırdığının bilincindeydim, günlük hayatın en önemli yardımcısı olup çıkmışlardı. Bugünün bilgisayarlarıyla kıyaslanmayacak kadar sınırlı işletim kapasiteleri, hızları ve hafızalarına rağmen kısa bir zamanda vazgeçilmezler arasına girmişlerdi. Çalışma masalara konulmuş o kocaman kasalar ve üzerilerindeki ekranlar arkalarına saklanacak kadar yer kaplıyorlardı.

Hafızaları oldukça sınırlıydı, gigabayt sözcüğü henüz telaffuz edilmezken ancak megabaytlardan söz ediliyordu. Çalışmaları ancak kullanılan birkaç diskette yedekleme şansı olurdu. Kutularca disketler sanki çalışma hafızamız gibiydi. Bilgisayarların evlere yeni girdiği o günlerde ben de 1992 yılında ilk bilgisayarımı almıştım, hafızası 40 megabayt, ram ise 1 idi. Şimdi bu değerler çok komik gelse de daha on yıl önce üniversitede kart delerek, devasa bilgisayarları bile görmeden program yazmaya çalıştığımız o günleri unutmamıştım.

Çalıştığım bankada planlama yöneticisi olarak kullandığım PC doğal olarak daha yüksek kapasiteliydi. Çalışmalarımı Lotus 123 programını kullanarak kendim yazıp hazırlıyordum. Banka kurulalı daha bir yıl olmuştu ama hazırladığım bütçe programı oldukça geniş ve kapsamlıydı. Genel müdürlük dışında şube sayımız birkaç taneydi ama ben tek başıma işleri yürütüyordum. Geçmişe dair yeterince sayısal veriler olmadığı için gelecekteki faaliyet hacmini belirlemek oldukça zordu. Rekabetin çok yoğun olduğu o günlerde hiç kimse gelecek ile ilgilenmiyordu, sadece koşturup kendi bildikleri, alıştıkları gibi hareket etmeye çalışıyorlardı. Ancak büyük bankalarda çalışanlar için sınırlı kaynakları kullanmaya çalışmak çok acıydı.

Bankanın kaynak kullanım dengesini görmek, bu paralelde piyasa şartlarını ve kanuni yükümlülükleri göz önünde bulundurarak plan hazırlamak durumundaydım. Sınırlanmaktan hoşlanmayan, hesap vermeyi sevmeyen, belirlenecek hedef ve bütçelere direnen, bunların gerekliliğine inanmayan yöneticilere rağmen yine de inatla haftalarca çalıştım. Yöneticileri her fırsatta yakalayıp bilgi almaya uğraştım. En sonunda ortaya üst yönetime sunulabilecek bir çalışma çıktı.

Bankada gece geç saatte çalışmaya son noktayı koyup huzur içinde bilgisayarımı kapattım. Yarın gerekli dökümanları yazdırıp, bunları dosya halinde yönetime sunacağım. Sabah durakta servisi beklerken eski çalıştığım bankadan fon yöneticisi olan Şükrü Ağabey beni görüp arabasına aldı. Yolda sohbet ederken ona şimdiye kadar olanları ve bugün yapacaklarımı anlattım. Beni bankanın kapısında indirdiğinde teşekkür edip vedalaştık.

Asansörle çalıştığım kata gelince çalışanlar arasında su baskını olmuş sözlerini duydum, şaşırdım yani beşinci katta su ancak tuvaletlerin olduğu yerde ve mutfakta olur. Üzerime çok alınmadan mutfaktan çayımı alıp masama gelirken orada çalışan görevlileri gördüm. Endişeyle oraya gittiğimde masamın bulunduğu yerin su içinde olduğunu gördüm. Gözlerime inanamadım, böyle bir şey nasıl olabilirdi? Bizim katı değil sadece beni su basmıştı.

Şaşkın ve endişeli masama bakarken etrafı temizlemeye çalışanlardan olanları öğrendim. Çalışma be bilgisayar masam cam kenarındaydı, gece yakınımda bulunan kaloriferin borusu patlamış ve su masama doğru fışkırmış. Fark edilip önlem alınana kadar da masam ve bilgisayarım, çalışmalarım, disketlerim fışkıran sıcak suyun altında kalmıştı. Sanki görünmeyen bir el benim masamı görecek açıdan boruyu delmişti, şimdi her şey su altındaydı. Yaşadığım şokla ne yapacağımı şaşırdım, yani su baskınının kişiseli olur muydu?

Bilgi işlemden gelen teknik arkadaş bilgisayarın kullanılabilecek bir yanı kalmadığını söyleyince başımdan aşağıya kaynar sular indi. Hafızayı söküp başka bilgisayarda denediler ama sıcak su onun da canına okumuştu. İşin acı tarafı çalışmamın yedeğini akşam çıkarken yorgunlukla ihmal edip disketlere almamıştım. Böyle bir şeyle karşılaşabileceğimi aklıma bile getirmediğim için elimde birkaç hafta önce program yazım işi bittiğinde tesadüfen aldığım bir yedek vardı. Haftalardır verdiğim uğraşın sonunda tekrar başladığım yere geri dönmüştüm. Onca emek, çaba resmen yok olup gitmişti.

Oturup ağlasam yeriydi ama yapacak hiçbir şey yoktu. Görevliler masamı silip, halıyı ve etrafı makine ile kurutmaya çalışırken, ben de üzüntüyle geriye kalanları gözden geçirdim. Çekmecelerin içine bile su girmişti ve her şey yani su baskını bir tek benim masama olmuştu. Yan masaya bile bir damla su gitmemişti.

O arada bugün benden çalışmayı bekleyen genel müdür yardımcısı yanıma geldi. Etrafın halini dağınık görünce merakla neler olduğunu sordu. Çalışmayı akşam bitirip öyle gittiğimi ama sabahleyin böyle bir çalışmanın yok olduğunu anlattım. Yedekleme konusunda gerekli hassasiyeti göstermem gerektiğini kibarca anlattı. Artık yapılabilecek bir şey yoktu, yönetime sunulacak bitmiş ön çalışmayı resmen sel almıştı.

Bu olay iki hafta zamanıma mal olmuştu, gece gündüz çalışarak çalışmayı tekrar son haline getirdim. Yaşadığım bu talihsizlikten sonra düzenli olarak yedek almaya özen gösterdim. Kutularca disketim oldu ama olsun ben razıydım. Özellikle önemli konularda neredeyse saat başı yedek aldım. Dersimi almıştım özellikle ben böyle talihsizliklerle kişisel olarak karşılaşabilirdim.

Yıllar içinde önce disketlerin yerini diskler şimdi de flash bellekler aldı. Ben kendi adıma mutluyum, artık kutularım yok, sadece parmak kadar küçük şeyler var. Hayatın bana oynayacağı yeni oyunları kestiremediğim için ben yine de her şeyimi dört ayrı bellekte yedek olarak güncelliyorum. Gülmeyin, başınıza gelsin demiyorum ama gelirse beni daha iyi anlarsınız. Ağzı yanınca insan yoğurdu üfleyerek yemeyi öğreniyor.