Yeni Bir Gün

Bağdat Caddesinde yürüyorum, uzun zamandır görmediğim Serpil isimli bir arkadaşımı görünce sevindim. Hemen sarılıp hatır sorduk, onunla neredeyse kırk beş yıldır yüz yüze gelmedik. O kocasıyla uzaklaşırken telefonum çaldı, karşımda kız kardeşim Semra.

“Canım, yan komşunuzla vedalaşamadım, lütfen üzgün olduğumu söyler misin?”

Bu sözlerle birlikte gözlerim yaşlı uykudan uyandım, kız kardeşim Semra’yı aslında Cuma günü kaybettik ve Cumartesi günü Cunda Adası Mezarlığında onu seven insanlarla birlikte defnettik.

Kaç gündür sesim soluğum çıkmıyordu, sadece yapılması gerekenler üzerine yoğunlaşmaya çalışmıştım, biliyorum acılarımın küllenmesi için daha çok zaman ihtiyacım var. İnsan tek yakın olarak anne, baba, kardeş gibi birçok fonksiyonu birden yerine getirince ister istemez yaralanıyor. Bu güne kadar çok fazla yakınımızı kaybettik, o acıları bir şekilde diğer yakınlarla ve büyüklerimizle paylaşıp teselli buluyorduk ama artık durum öyle değil. Yanımda bir tek karım var.

Şimdi konuşulacak çok fazla bir şey yok, zaten bizlere ulaşan, camiyi ve mezarlığı dolduran güzel insanlar Semra ile ilgili söylenecek her şeyi gösterip anlattılar. Hiçbirimiz yaşananlara inanmak istemesek de o şimdi çok sevdiği Ayvalık’ta Cunda Adasında sevdiklerine yakın, başka bir âlemde hayata dâhil oldu. Burada ise yeni bir gün, hayat devam ediyor.