Yazarken bile yüzümde hâlâ büyük bir gülümseme var, bu son zamanlarda başıma gelen en komik olay. Bu gün oturduğumuz semtte pazar kuruluyor, ben de banka işlerimden sonra dönüşte oraya uğradım. İki defa turladım ama istediğim gibi ne bir kereviz ne de semizotu bulabildim. O arada bakliyat satılan bir tezgâhın önünden geçerken gözüme oradaki kırmızı mercimekler takıldı. O anda canım mercimek köftesi çekti, hamile kadınlar gibi gerçekten aşerdim. Her şeye boş verip sadece taze soğan, taze nane ve göbek marul aldım. Evde maydanoz ve dereotu olduğunu biliyorum o nedenle fazla oyalanmadan eve döndüm.
Bugün evde olan karım elimdeki çantada sadece üç parça şey görünce, ben de hemen açıklama yaptım. Canımın mercimek köftesi çektiğini anlatınca hınzırca gülümsedi,
“Hemen mi istiyorsun?” diye sordu.
“Yok, akşamüstü yapalım hem de akşam yemeği yerine geçer.”
“Olur, bana bir ara çıkıp sigara alır mısın?”
“Alırım, evde toz,” deyip kaldım. Ardından sordum. “Nutmeg neydi?”
Gülerek cevap verdi.
“Muskat!”
“Tamam, işte o bitti sonra gidip ona da bakacağım.”
Hazırlanıp dışarıya çıktım, yakındaki BP benzin istasyonuna gidip önce sigara aldım. Karımın içtiği sigara nedense yakında bir tek orada var. Sonra da baharatçının yolunu tuttum, muskat var ama çekilmiş toz muskat yok. Geri dönerken karımın telefonuyla markete uğrayıp salça ve çikolata almayı ihmal etmedim.
Karım maydanoz ve taze soğanları yıkamış ve kırmızı mercimek ve diğer malzemeleri de hazır etmişti. Telefonla konuşurken saat dört gibi tencerenin altını yaktı, mercimek kaynarken o arada soğanları kesip kavurdu ve salça ile karıştırdı. Benim yardım edeceğim bir şey olmadığı için internete bakmaya başladım. Bir ara içeriden yardım isteyince mutfağa gittim, tencereye kattığı ince bulguru salçalı soğanları mercimekle karıştırmamı rica etti.
Elimden böyle şeyler geliyor, söylediği şekilde karıştırmaya başladım, o arada o da diğer malzemeleri sırayla eklemeye başladı. Tuzunu da ayarlayınca iyice karıştırdığım ve artık koyulaşmış olan harcı bıraktım. Kendisi de bu harcı köfteler haline getirdi.
Önce komşunun tabağını hazırlayıp ona verdi, ardından anneannesine götüreceği kısmı başka bir yere ayırdı. En sonunda da sıra bize geldi, her şeyi hazırlayıp televizyonun karşısına geçtik. O muhteşem köfteler acı kırmızıbiber, taze nane ve marullarla birlikte nereye nasıl gitti bilmiyorum ama doyduğumu hissettiğimde aşermem de sona ermişti.
Neskafeleri hazırlayıp getirdiğimde önce karımınkini verdim, kendi fincanımı alıp bilgisayarın başında iskemleye oturdum. Kulağıma kulaklığı takıp sevdiğim bir şarkıyı açtım, o arada yazı yazmak için Words’ü açtım.
Görsel: T24
Kulağımda müzik dinlerken, birden ekranda üç kelime gördüm.
I love you
Şaşkınlıkla gözümü açtım, içimin geçtiği ve daldığım kesin ama o yazı ekranda nasıl oluştu?
Aklıma saniyeler içinde aynı isimdeki o film geldi ama olanları anlamlandıramıyorum, ben üç kelimeyi ne zaman ve nasıl yazdım ki yazmadığımı çok iyi biliyorum. Sanki uzaklardan tanımadığım biri bana bir mesaj gönderiyormuş gibi hissedince endişeyle kelimeleri silmeye başladım.
“Neden siliyorsun?” sözleriyle başımı kaldırınca bana gülümseyen karımı gördüm.
O anda her şeyi anladım ve gülmeye başladım.
Saniyeler içinde içim geçmiş ve midemdeki huzurla bilgisayar başında öylece dalıp gitmişim. Karım yanıma gelip klavyede ekrana üç kelimeyi yazmış ama onu gerçekten hiç hissetmedim. Ben ekrana sanki başka bir bilgisayardan biri müdahale etmiş gibi düşünüp ekrandaki yazıyı sanki suçlu gibi silmeye çalıştım.
İkimiz de çok güldük, yüz ifadem nasıldı bilmiyorum ama oldukça endişeli olduğuna yemin edebilirim. Karıcım, ben de seni seviyorum, içi geçen yaşlı kocanı idare edeceksin. Tamam, artık gülme bana.
Gürcan Şenn Ph.D 