Sıra benim

İnatçı ve dik başlı biri olduğumun farkındayım. İnsanın karakteri bu, ne kadar törpülenmeye çalışılsa da bir yere kadar oluyor. Ben sadece dışarıya karşı değil kendi içimde de kendimle inatlaşmayı sürdürdüğümün farkındayım. Hayatım sona erdiğinde nasıl bir durum ortaya çıkar diye düşünerek yola çıkıp yedi yıl önce bir şeyler karalamışım. Bu dizeleri de bu akşam notlarım arasında buldum. Ciddi bir ifadeyle okurken, karakterimin bu kelimelere yansıdığını fark ettim. Okurken ruhumun inadına güleyim mi yoksa hüzünleneyim mi bilemedim ama sözü uzatmadan yazdıklarımı paylaşmam en doğrusu diye düşünüyorum.

Sıra benim

Ben orada yukarıda tepelerde

Görünmeyen hayali bir bulut

Sen ise şimdi aşağıda

Gözlerimin önünde öylece yatan

Cansız bir beden

Farkındayım

Zamanın son zili sessizce çaldı

Bunca yıldır içiçe olan biz, artık yokuz

Bana hadi git deme ne olur!

Toprağa karışana kadar

Yalnız bırakamam seni

Olmaz!

İstesem de yapamam bunu

Anla beni!

Senin gören gözlerin benim şimdi

İzleyeceğim dikkatle

Bundan sonra yaşanacak her şeyi

Sakın korkma!

Birileri seni dualarla yıkarken de orada olacağım

Beyaz kefenlere sararlarken de

Sonra camide tabuta kolumu dayayıp

Oturacağım yanı başında

Görmeseler de beni

Dikkatle izleyeceğim herkesi

Konuşulanları duyacak

Yüzlerdeki hüznü görecek

Kalplerdeki acıyı hissetmeye çalışacağım

Oradaki riyakârlara ise

Maalesef hiçbir şey yapamayacağım

Gitmiyorum bir yere

Karşı karşıya duracağız

Kılınan namazda cemaatle

Hakkını gerçekten helal edenleri de etmeyenleri de

Göreceğim karşımdaki yüzlerde

Omuzlarda taşınırken sen

Kimseler fark etmese de

Bir uçtan ben de tutacağım

Mezarının içinde

Üstüne kapatılacak son tahtadan önce

Bir buse verip uzaklaşacağım yanından

Hüznümle gizlice

Son bir şey daha

Unut beni, gölgen olduğum günleri

Bekleme artık koşup sana yetişmemi

15 Ekim 2011