Bazen insan ne kadar çaba sarf ederse etsin istedikleri olmaz, beklentileri gerçekleşmez. O arada sahip olduklarıyla, olması gerekenler arasında ki uçurum her geçen gün artar. Zaman sanki dört bir koldan onun aleyhine çalışır, geriye gidişi hızlandırır. Kişi elinde olmadan yaşadıklarını, karşısına çıkanlara defalarca açıklamak zorunda bırakılır. Doğru söylenilen sözler, dürüstçe anlatılanlar birileri tarafından sanki değilmiş gibi algılanır, ortada bir aldatmacanın olduğu düşünülür ama gerçekler pek de öyle değildir.
O farkına varılamayan, değerini hiç bilemediğimiz zaman var ya hayatımızın yönünü bir anda baştan sona değiştirir. İnsan defolu tapon mal misali işportalara düşer ama bu bile bir şey ifade etmez. Bin bir emekle kazanılan değerler başkalarının gözünde tamamen kaybolur, kişi kendisini sonunda paçavra gibi bir köşeye atılmış bulur.
Yaşanmış veya çevremizde her gün duyduğumuz böyle hikâyeler insanı ister istemez etkiliyor. İşte böyle bir ruh haliyle, kendimi denizin ortasında eski bir sandalın içinde tek başıma kalmışım gibi hissedip vakti zamanında kendimce bir şeyler karalamışım.
Ummanın ortasında
Eski sandalın ıskarmozları
Fazla yüklenince kırılıp düştü
Karışıverdi hızla ummana
Ortada sadece görünmeyen bir akıntı var
Beni sessizce sürükleyen
Bilinmeyen o derin sonsuzluğa
Yaşama sevinci benden çok uzakta
Belki gökyüzünde özgürce dolaşan
Beyaz martıların kanatlarının uçlarındadır
Belki de dalgaların arasında
Oynaşan köpüklerin tam ortasında
Güneş parlıyor tam tepemde
Ben savunmasız onun karşısında
Kavruk umutlar yerleşivermiş
Görünmeyen gizli karanlıklara
Kaybetmiş heyecanını yürek
Nasırlar yerleşmiş dört bir yanda
Görünen o ki
Ne akıntı
Ne de başka bir şey yetmiyor
Sakin, huzurlu kıyılara ulaşmaya
Kayıplara mı karıştım yoksa
Bir avuç yaşamın ortasında
11.07. 2012 tarihinde yazılmıştır
